YVETTE

Mijn dagen hier in Antwerpen zijn gevuld met onwetendheid en angst. De stad waar ik ben opgegroeid herken ik niet meer. De straten die ooit zo levendig waren, zijn nu gevuld met angst. De Duitse bezetting bracht hier duisternis, toch weiger ik eraan toe te geven. Ik geloof dat mijn kleine daden van verzet samen met mijn broer Lode verandering kunnen brengen. Ik probeer hoop en steun te geven aan degenen die het hardst worden getroffen, namelijk de Joodse gemeenschap.

Ik zie de Joodse gemeenschap lijden onder de nieuwe regels van de Duitse bezetters. De Antwerpse politie speelt ook een grote rol, zij verlenen namelijk actieve medewerking. Het is een ondraaglijk gevoel van machteloosheid. Net als mij zijn de Joden gewone mensen, maar nu worden ze behandeld als paria's in hun eigen stad. Hoe kan ik wegkijken terwijl mijn medemensen lijden? Sommige Joden slagen erin het land te verlaten, andere duiken onder, ik probeer ze hierbij te helpen. Mijn dagen zijn gevuld met angstige momenten van geheimhouding, maar ook met een stille trots dat ik samen met mijn gezin probeer te vechten tegen deze waanzin.

De avonden zijn het ergst. Als de zon ondergaat, lijkt de stad te stikken in duisternis, een duisternis die niet alleen wordt veroorzaakt door het gebrek aan licht, maar ook door de duisternis in degene die denken dat ze heersen onze stad en de mensen. Ik sluip door de straten als een schaduw, angstig voor elke stap die ik zet, elk geluid dat mijn aanwezigheid zou kunnen verraden.

De vernieling die de oorlog heeft aangericht, is vreselijk. Mooie gebouwen worden verwoest door bombardementen. Elk geluid, elke beweging lijkt een mogelijke bedreiging in deze heerschappij. Desondanks alle waantoestanden, zie ik nog hoop. De mensen van Antwerpen, in hun stilte en geheimzinnigheid, bieden elkaar steun en hoop. Het is dankzij een glimlach van iemand of de helpende hand van een buur. Al deze gebaren van solidariteit bieden hulp in deze tijden.

Mijn hart huilt voor Antwerpen, voor degenen die lijden, voor degenen die bang zijn. Maar in mijn hart brandt een vlam van verzet door de overtuiging dat zelfs in de meest duistere tijden, mensen liefde en hulp tonen naar hun medemensen. Ik zal blijven fluisteren, blijven vechten, in de hoop dat mijn kleine bijdrage iets betekent tegen deze onderdrukking.

Terwijl ik deze woorden neerschrijf, bevinden we ons nog steeds in de greep van angst en onderdrukking. Maar ik blijf geloven dat deze donkere periode slechts een tijdelijke periode is. Maar mijn stad lijdt, en degenen die ik probeer te beschermen lijden het meest. Ik zal niet zwijgen, want ik zou niet kunnen leven met de gedachte dat er mensen sterven, ook al had ik er misschien iets aan kunnen veranderen. Mijn inspanningen mogen dan klein lijken, maar ik blijf vechten voor de hoop die in deze duisternis verborgen ligt. Moge mijn verhaal een roep van wanhopige vastberadenheid zijn, een echo van de strijd die ik voer voor de Joodse gemeenschap in de schaduw van deze bezetting.